70 jaar SEZ: Rapport van predikant in Spanje
70 jaar SEZ
In dit jubileumjaar delen we enkele artikelen uit oude Zendingsbodes met u. Dit artikel verscheen in 1959 in nummer 2 van de 4e jaargang.
Januari 1959
Waarde Hollandse broeders,
Het doet mij genoegen u langs deze weg te groeten. Hoewel ik er niet van houd zoveel over mijzélf te vertellen, of over het werk dat wij mochten doen, wil ik toch gaarne van Gods zegeningen uit het afgelopen jaar iets gewagen.
Ons werk wordt ons met de dag moeilijker gemaakt, want van de zijde van de rooms-katholieke burgerlijke en kerkelijke autoriteiten ondervinden wij niets dan tegenwerking, maar tóch mochten wij onze zendingsarbeid onder de zegen des Heeren voortzetten. Tal van zielen hebben wij tot onze prediking van Gods Woord en tot het heil in Christus zien komen en tien er van hebben openbare belijdenis van hun geloof afgelegd. Zo’n belijdenis is een geloofsdaad, want wie weet wat deze mensen in hun verdere leven te wachten staat?
Dag aan dag worden wij geschaduwd. Van alle kanten worden wij bespied, want men wil weten wat wij zoal uitvoeren. Maar daar zijn wij niet bang voor en als er zich maar in het geringst een gelegenheid voordoet om van het Evangelie te getuigen en aan de smachtende zielen in de duisternis van Rome bekend te maken, laten wij geen kans onbenut. En zonder te letten op de gevolgen van zo’n -naar de mens gesproken- “onverantwoorde” daad! Maar Christus’ liefde dwingt ons en wij mochten die in ons leven leren kennen.
De hele maand december, alsmede de eerste helft van januari, stond in het teken van een intense aktiviteit. Wij hadden immers tal van bijzondere bijeenkomsten en kerkdiensten belegd om de naar vrede en verlossing hunkerende mensen op te vangen. En de opkomst was heel goed! Onze moeite is dubbel en dwars beloond. En het zaad van het heerlijke Evangelie is in al deze Spaanse harten gezaaid, en nu geve God de wasdom, tot eer van Zijn Naam en tot uitbreiding van Zijn Koninkrijk, ook hier in Spanje! De ogen van onze toehoorders -die wij voor het eerst welkom mochten heten!- waren pas op ons gericht. Groot was hun belangstelling voor de verkondiging van Gods Woord en voor onze evangelische geloofsboodschap. Aan velen mochten wij traktaten en Nieuwe Testamenten meegeven en aan enkelen konden wij zelfs Bijbels kwijt.
Wij maken hier in Spanje moeilijke tijden mee; door de ekonomische wantoestanden, waarin de gewone man verkeert, is hij totaal afgestompt geraakt. Deze vervlakking maakt zich kenbaar op alle gebieden van het leven. Ook op godsdienstig terrein. De mensen zijn zó zeer met zichzelf bezig, dat ze niet meer aan geestelijke dingen kunnen denken. Tot op zekere hoogte is dit begrijpelijk ook. De mensen luisteren wel opmerkzaam naar de verkondiging van Gods Woord. Ze zijn daar niet afkerig van, maar het beklijft niet.
Deze toestand heeft ons, Spaanse christenen, veel stof tot nadenken bezorgd. Wij hebben gemeend, dat dit te wijten was aan gebrek aan gebed. Daarom werden door ons bijzondere bidstonden belegd, opdat de Heilige Geest moge werken in de harten dergenen, die onze boodschap beluisteren. Wij gaan biddend verder, hopende dat er een geestelijke doorbraak kome.
Ook gaan wij nog steeds door met ons zendingswerk onder de krotbewoners. Er heerst daar een weerzinwekkende armoede. Enkele gezinnen zijn er reeds tot geloof gekomen en wij hopen dat spoedig anderen volgen. Wij doen dit door op allerhande manieren belangstelling aan te kweken voor het Woord van God. Maar het valt niet mee deze mensen iets aan het verstand te brengen. De meesten kunnen niet eens lezen en het zedelijke peil is erg laag; sommigen zijn aan de drank verslaafd, anderen aan ontucht. Om daar iets te bereiken, is veel gebed nodig.
In onze omgeving wonen veel mensen, in barakken en krotten, welke niet veel beschutting geven. Zelfs zijn tal van deze hutten door de najaarsstormen vernietigd, waardoor vele krotbewoners dakloos zijn geworden. Slechts één vrouw, die onze samenkomsten trouw bezoekt, is door de storm dakloos geworden. We hebben voor haar gedaan wat we konden, maar hebben haar nog niet aan woonruimte kunnen helpen. Ook de overige krotbewoners, die nog niet in onze samenkomsten komen, willen wij de helpende hand bieden.
Wij zitten nog met tal van problemen, enkel en alleen omdat wij niet over de nodige geldmiddelen beschikken. Tehuizen voor ouden van dagen hebben wij niet. Wanneer dezen door hun familieleden in de steek gelaten worden, zouden ze wel in roomse gestichten opgenomen kunnen worden. Maar dat zou praktisch op de verloochening van hun geloof neerkomen!
Het drukken en verspreiden van christelijke literatuur is nog steeds bij de wet verboden. Het bearbeiden van zielen wordt als een misdaad beschouwd, waar straf op staat.
Een twintigtal protestantse kerken is thans gesloten op last van de roomse autoriteiten. En welke beschuldiging kan tegen de getroffen broeders worden ingebracht? Hun enige “misdrijf” zou kunnen zijn, dat zij geen vergunning konden overleggen om in een bepaald gebouw kerkdiensten te houden. – En wanneer ze langs legale wegen een vergunning aanvragen, krijgen ze in de meeste gevallen nul op het rekest.
Alle Spaanse protestantse kerken maken zich aan hetzelfde “misdrijf” schuldig, namelijk het prediken van het Evangelie. Maar dat is onze opdracht, die wij van Godswege gekregen hebben! Als het winnen van zielen een misdaad is, dan zijn wij allemaal misdadigers. Door onze prediking zijn wij één voor één in overtreding, waardoor alle overige protestantse kerken van de ene dag op de andere gesloten kunnen worden. Maar ons lot is in Gods hand en wij vertrouwen ook op de gebeden, die onze medechristenen in het buitenland opzenden tot de troon van God, opdat Hij de voortzetting van het werk in Spanje moge zegenen.
In dit jubileumjaar delen we enkele artikelen uit oude Zendingsbodes met u. Dit artikel verscheen in 1959 in nummer 2 van de 4e jaargang.
Januari 1959
Waarde Hollandse broeders,
Het doet mij genoegen u langs deze weg te groeten. Hoewel ik er niet van houd zoveel over mijzélf te vertellen, of over het werk dat wij mochten doen, wil ik toch gaarne van Gods zegeningen uit het afgelopen jaar iets gewagen.
Ons werk wordt ons met de dag moeilijker gemaakt, want van de zijde van de rooms-katholieke burgerlijke en kerkelijke autoriteiten ondervinden wij niets dan tegenwerking, maar tóch mochten wij onze zendingsarbeid onder de zegen des Heeren voortzetten. Tal van zielen hebben wij tot onze prediking van Gods Woord en tot het heil in Christus zien komen en tien er van hebben openbare belijdenis van hun geloof afgelegd. Zo’n belijdenis is een geloofsdaad, want wie weet wat deze mensen in hun verdere leven te wachten staat?
Dag aan dag worden wij geschaduwd. Van alle kanten worden wij bespied, want men wil weten wat wij zoal uitvoeren. Maar daar zijn wij niet bang voor en als er zich maar in het geringst een gelegenheid voordoet om van het Evangelie te getuigen en aan de smachtende zielen in de duisternis van Rome bekend te maken, laten wij geen kans onbenut. En zonder te letten op de gevolgen van zo’n -naar de mens gesproken- “onverantwoorde” daad! Maar Christus’ liefde dwingt ons en wij mochten die in ons leven leren kennen.
De hele maand december, alsmede de eerste helft van januari, stond in het teken van een intense aktiviteit. Wij hadden immers tal van bijzondere bijeenkomsten en kerkdiensten belegd om de naar vrede en verlossing hunkerende mensen op te vangen. En de opkomst was heel goed! Onze moeite is dubbel en dwars beloond. En het zaad van het heerlijke Evangelie is in al deze Spaanse harten gezaaid, en nu geve God de wasdom, tot eer van Zijn Naam en tot uitbreiding van Zijn Koninkrijk, ook hier in Spanje! De ogen van onze toehoorders -die wij voor het eerst welkom mochten heten!- waren pas op ons gericht. Groot was hun belangstelling voor de verkondiging van Gods Woord en voor onze evangelische geloofsboodschap. Aan velen mochten wij traktaten en Nieuwe Testamenten meegeven en aan enkelen konden wij zelfs Bijbels kwijt.
Wij maken hier in Spanje moeilijke tijden mee; door de ekonomische wantoestanden, waarin de gewone man verkeert, is hij totaal afgestompt geraakt. Deze vervlakking maakt zich kenbaar op alle gebieden van het leven. Ook op godsdienstig terrein. De mensen zijn zó zeer met zichzelf bezig, dat ze niet meer aan geestelijke dingen kunnen denken. Tot op zekere hoogte is dit begrijpelijk ook. De mensen luisteren wel opmerkzaam naar de verkondiging van Gods Woord. Ze zijn daar niet afkerig van, maar het beklijft niet.
Deze toestand heeft ons, Spaanse christenen, veel stof tot nadenken bezorgd. Wij hebben gemeend, dat dit te wijten was aan gebrek aan gebed. Daarom werden door ons bijzondere bidstonden belegd, opdat de Heilige Geest moge werken in de harten dergenen, die onze boodschap beluisteren. Wij gaan biddend verder, hopende dat er een geestelijke doorbraak kome.
Ook gaan wij nog steeds door met ons zendingswerk onder de krotbewoners. Er heerst daar een weerzinwekkende armoede. Enkele gezinnen zijn er reeds tot geloof gekomen en wij hopen dat spoedig anderen volgen. Wij doen dit door op allerhande manieren belangstelling aan te kweken voor het Woord van God. Maar het valt niet mee deze mensen iets aan het verstand te brengen. De meesten kunnen niet eens lezen en het zedelijke peil is erg laag; sommigen zijn aan de drank verslaafd, anderen aan ontucht. Om daar iets te bereiken, is veel gebed nodig.
In onze omgeving wonen veel mensen, in barakken en krotten, welke niet veel beschutting geven. Zelfs zijn tal van deze hutten door de najaarsstormen vernietigd, waardoor vele krotbewoners dakloos zijn geworden. Slechts één vrouw, die onze samenkomsten trouw bezoekt, is door de storm dakloos geworden. We hebben voor haar gedaan wat we konden, maar hebben haar nog niet aan woonruimte kunnen helpen. Ook de overige krotbewoners, die nog niet in onze samenkomsten komen, willen wij de helpende hand bieden.
Wij zitten nog met tal van problemen, enkel en alleen omdat wij niet over de nodige geldmiddelen beschikken. Tehuizen voor ouden van dagen hebben wij niet. Wanneer dezen door hun familieleden in de steek gelaten worden, zouden ze wel in roomse gestichten opgenomen kunnen worden. Maar dat zou praktisch op de verloochening van hun geloof neerkomen!
Het drukken en verspreiden van christelijke literatuur is nog steeds bij de wet verboden. Het bearbeiden van zielen wordt als een misdaad beschouwd, waar straf op staat.
Een twintigtal protestantse kerken is thans gesloten op last van de roomse autoriteiten. En welke beschuldiging kan tegen de getroffen broeders worden ingebracht? Hun enige “misdrijf” zou kunnen zijn, dat zij geen vergunning konden overleggen om in een bepaald gebouw kerkdiensten te houden. – En wanneer ze langs legale wegen een vergunning aanvragen, krijgen ze in de meeste gevallen nul op het rekest.
Alle Spaanse protestantse kerken maken zich aan hetzelfde “misdrijf” schuldig, namelijk het prediken van het Evangelie. Maar dat is onze opdracht, die wij van Godswege gekregen hebben! Als het winnen van zielen een misdaad is, dan zijn wij allemaal misdadigers. Door onze prediking zijn wij één voor één in overtreding, waardoor alle overige protestantse kerken van de ene dag op de andere gesloten kunnen worden. Maar ons lot is in Gods hand en wij vertrouwen ook op de gebeden, die onze medechristenen in het buitenland opzenden tot de troon van God, opdat Hij de voortzetting van het werk in Spanje moge zegenen.
