Het mooiste verjaardagscadeau
Auteur: H. van de Ridder, bureaumanager SEZ
Van 2 tot 17 oktober reizen bestuursvoorzitter W.L. van der Staaij, bureamanager H. van de Ridder en Cubacoördinator E.J. Verboom door Cuba. Ze bezoeken veel predikanten die lectuur van ons ontvangen of betrokken zijn bij een van onze andere projecten op Cuba.
Het bezoek loopt op zijn einde als ds. Van der Staaij vraagt om Psalm 121 te lezen. We zijn op bezoek bij Lemuel, één van onze contacten die theologisch onderwijs voor evangelisten en voorgangers coördineert. Samen met zijn vrouw Nellis en hun kinderen zitten we die late namiddag op de veranda. Het is midden in het regenseizoen en een late bui tikt op het golfplaten dak.
Terwijl collega Verboom de Psalm leest, zie ik hoe Nellis de woorden mee fluistert. ‘Ik heb die Psalm van mijn moeder geleerd toen ik elf was’, zegt ze als we het gelezene op ons in laten werken. Dan, zonder verdere aankondiging, begint ze met heldere stem te zingen. De ogen gesloten, draagt ze de Psalm opnieuw voor, ditmaal op melodie. Het is even stil. ‘Dan heb je een christelijke opvoeding gehad’, merk ik op. Voor de oudere generatie is dat op Cuba een zeldzaamheid.
‘In het begin niet’, antwoordt ze. ‘Een buurvrouw haalde vroeger kinderen uit de buurt op en nam ons elke zondagochtend mee naar de kerk. Vanaf mijn vijfde ben ik zo in aanraking gekomen met het Woord van God. Op mijn negende werd het mijn eigen keuze om naar de kerk te komen, of de buurvrouw me nu zou ophalen of niet.
Toen ik bijna tien werd, vroeg mijn moeder wat ik graag voor mijn verjaardag wilde hebben. Ik zou op zondag jarig zijn en ik zei haar dat ik wenste dat ze die dag met me mee zou komen naar de kerk. Dat was niet wat mijn moeder wilde horen. Dat gaf ze ook aan: ‘Dat cadeau kan ik je niet geven. Ik kan niet meegaan naar de kerk.’
De week verstreek en de zondag brak aan. Ik ging al vroeg naar de kerk. Zonder mijn moeder. Maar toen de dienst begon, zag ik haar toch zitten. Ze was gekomen en zo ging mijn verjaardagwens in vervulling.
Die dienst kwam mijn moeder tot verandering. Dat was te zien in haar leven. Slechte gewoonten verdwenen en zo veranderde ook ons leven thuis. Vanaf die tijd begon mijn moeder ons uit de Bijbel te onderwijzen om zo een christelijk leven te leiden. En dat is hoe zij mij heeft geleerd Psalm 121 te zingen toen ik elf was.’
Ontroerd vertaal ik de laatste zinnen naar het Nederlands. Inmiddels is het gestopt met regenen. ‘Het is een wonder van God’, merkt Lemuel op. We knikken instemmend.
Alzaré mis ojos a los montes; ¿De dónde vendrá mi socorro? (Ik hef mijn ogen op naar de bergen, vanwaar mijn hulp komen zal.). De Heere bouwt Zijn Kerk. Ook op Cuba. Die middag kwam daar iets van openbaar.
Van 2 tot 17 oktober reizen bestuursvoorzitter W.L. van der Staaij, bureamanager H. van de Ridder en Cubacoördinator E.J. Verboom door Cuba. Ze bezoeken veel predikanten die lectuur van ons ontvangen of betrokken zijn bij een van onze andere projecten op Cuba.
Het bezoek loopt op zijn einde als ds. Van der Staaij vraagt om Psalm 121 te lezen. We zijn op bezoek bij Lemuel, één van onze contacten die theologisch onderwijs voor evangelisten en voorgangers coördineert. Samen met zijn vrouw Nellis en hun kinderen zitten we die late namiddag op de veranda. Het is midden in het regenseizoen en een late bui tikt op het golfplaten dak.
Terwijl collega Verboom de Psalm leest, zie ik hoe Nellis de woorden mee fluistert. ‘Ik heb die Psalm van mijn moeder geleerd toen ik elf was’, zegt ze als we het gelezene op ons in laten werken. Dan, zonder verdere aankondiging, begint ze met heldere stem te zingen. De ogen gesloten, draagt ze de Psalm opnieuw voor, ditmaal op melodie. Het is even stil. ‘Dan heb je een christelijke opvoeding gehad’, merk ik op. Voor de oudere generatie is dat op Cuba een zeldzaamheid.
‘In het begin niet’, antwoordt ze. ‘Een buurvrouw haalde vroeger kinderen uit de buurt op en nam ons elke zondagochtend mee naar de kerk. Vanaf mijn vijfde ben ik zo in aanraking gekomen met het Woord van God. Op mijn negende werd het mijn eigen keuze om naar de kerk te komen, of de buurvrouw me nu zou ophalen of niet.
Toen ik bijna tien werd, vroeg mijn moeder wat ik graag voor mijn verjaardag wilde hebben. Ik zou op zondag jarig zijn en ik zei haar dat ik wenste dat ze die dag met me mee zou komen naar de kerk. Dat was niet wat mijn moeder wilde horen. Dat gaf ze ook aan: ‘Dat cadeau kan ik je niet geven. Ik kan niet meegaan naar de kerk.’
De week verstreek en de zondag brak aan. Ik ging al vroeg naar de kerk. Zonder mijn moeder. Maar toen de dienst begon, zag ik haar toch zitten. Ze was gekomen en zo ging mijn verjaardagwens in vervulling.
Die dienst kwam mijn moeder tot verandering. Dat was te zien in haar leven. Slechte gewoonten verdwenen en zo veranderde ook ons leven thuis. Vanaf die tijd begon mijn moeder ons uit de Bijbel te onderwijzen om zo een christelijk leven te leiden. En dat is hoe zij mij heeft geleerd Psalm 121 te zingen toen ik elf was.’
Ontroerd vertaal ik de laatste zinnen naar het Nederlands. Inmiddels is het gestopt met regenen. ‘Het is een wonder van God’, merkt Lemuel op. We knikken instemmend.
Alzaré mis ojos a los montes; ¿De dónde vendrá mi socorro? (Ik hef mijn ogen op naar de bergen, vanwaar mijn hulp komen zal.). De Heere bouwt Zijn Kerk. Ook op Cuba. Die middag kwam daar iets van openbaar.
